Benim Babam

Oğlum Oktar’ı ilk kucağıma aldığımda, Baba olmanın hazzını tattım. Oktar’ın ilk kazasında bir Babanın oğlunun duyduğu acı karşısında  duygularının nasıl dibe vurabileceğini yaşadım. Yıllar sonra anladım, henüz geç kalmamıştım… Mutlu bir çocukluğum vardı. Küçük herkesin bir birini tanıdığı, herkesin birbirine dost olduğu, Büyükada’da Tepeköy gibi bir yerde büyüdüm. Gece yarılarına kadar sokaklarda oynardık. Sonrada eve gelip kaygısızca bırakırdık kendimizi uykunun kollarına.

Geleceği düşünmüyordum, geçmişim zaten yoktu. Ne yapmak istediklerim, ne varmak istediğim hedeflerim vardı önümde, ne de geride bıraktığım acılarım vardı geçmişimde. Tek kaygım o gün oynamaktan yetiştirmediğim ev ödevim, ve ya istediğim oyuncağın alınmamasıydı. Belki de ben çocukluğuma geri dönmek istiyorum… Oynaya zıplaya okula gitmek istiyorum. Yine arkamdan birileri, Memoş diye seslensinler istiyorum. Belki de hayata karşı sorumluluğum olmasın, istediklerimi elde etmek için biraz ağlayıp sızlamamanın yeterli olmasını istiyorum. Arkadaşlarımla akşama kadar, çimli, topraklı top sahasında oynamak istiyorum. Arkadaşlarımla kavga ettiğimde öfkemi unutup bir kaç dakika içinde onlarla gülüşerek oynamaya devam etmek istiyorum. Hem yeniden çocuk olmak istiyorum, bir o kadar da korkuyorum çocuk olmaktan. Geçmişe dönmek başka, geçmişi silmek başka.

Yıl 1959 hatırımda kaldığı kadarı ile  Şubat tatilinden sonraki haftaydı, okuldan eve gelmiştim. Yapı Kredi bankasının aylık çıkarttığı, doğan kardeş mecmuası gelmiş, annem yemeğimi hazırlamış, Keyfim yerinde hem okuyor hem de yemek yiyorum. Annem her zamanki gibi, hadi oğlum yemeğini ye sonra rahat, rahat okursun…

-Tamam anne bir göz gezdiriyorum, arkadaşlarla top sahasında buluşacağız sonra okuyacağım. Gerçekte her şey bahane bir an önce yemeğimi bitirip arkadaşlarımın yanına gitmek oyun kaçırmak istemiyorum…

Başım dönüyor, miğdem bulanıyor, istifra edeceğim, banyoya koşuyorum. Sonrası? sonrası yok… Bayılmışım. Kendime geldiğimde, Babam, Annem, Ablam başımda duruyorlardı. Bana ne olduğunu anlamaya çalışıyordum, çocuk aklımla… Nereden bilebilirdim, o günden sonra bir daha çocukça şeyler yapamıyacağımı. Yine ağız dolusu gülmek, hayata çocuk gülüşleriyle bakamıyacağımı. Her zaman olduğu gibi ilk gelen doktor Asil Ağbinin babasıydı. Zorla yaptığı iğneden sonra kendimi daha iyi hissediyordum. Sabahı Dr. Yorgo Çiropolusa götürdüler. Doktorların Babama ne söylediğini bilmiyorum. Bildiğim bir sonraki günün sabahı ilk vapurla Üsküdar Zeynep kamil çocuk hastalıkları hastahanesine gittiğimizdi.

O gece Dedemlerin evinde kaldık… Bir soraki gün Zeynep kamil hastahanesine yatırmışlardı beni. Refakatçı almadıklarından ve hastalığımın teşhisi konmadığı için tek kişilik bir odada yatıyordum. Aslında ateşim düşmüş vucudumdaki kırmızı kabarıklıklar yok olmuştu. Kendimi gayet iyi hissetmeme rağmen, hastahaneye tetkikler için yatmam gerektiğini anlatıyordu Babam.

Annem Üsküdar’da Dedemlerde kalıyor, sabahları yanıma geliyordu. Babam her gün Büyük adadan geliyor ve tekrar Büyük adaya dönüyordu. Hastahaneye çabuk alışmış arkadaşlar edinmiştim. Sabahları iğne zamanı kaçar saklanırdım. Beni bulamadıkları için İğne yapmadıklarını sanarak sevinirdim. Arada sırada parmağımdan Kan alırlardı. Pek acımadığı için izin verirdim. Daha sonra ailemden dinlediğim kadarı ile, hastalığıma her hangi bir teşhisin konulablmesi için, tüm kan, idrar, röntgen, gibi bilgilerin İstanbul Tıp fakültesi araştırma merkezine gönderildiği, koordineli bir çalışma sonunda’a teşhisin konulduğuydu. Tam üç ay kalmıştım Zeynep Kamil çocuk hastahanesinde. O kadar alışmıştım ki benim için her şey bir oyun gibiydi. Okula gitmek mecburiyetinde olmadığım için biraz da mutluydum. Sadece arkadaşlarımı oynadığımız oyunları özlüyordum. Bütün bu süreç benim çocuk aklımda sadece bir oyun gibi kaldıysa’da Babamın Zeynep Kamil Hastahanesi ve İstanbul Tıp Fakültesi arasındaki koşuşturmalarını, çaresizlik içerisinde verdiği mücdaledeki ruh halini bilmem mümkün değil. Tüm hayatı boyunca hiç kimsenin bu konu hakkında Babamın ağzından tek bir kelime dahi duymamış olması.  Benim hatırladığım Babama neden ağlıyorsun diye sorduğumda ağlamıyorum oğlum gözüme bir şey kaçtı gibi cevaplarıy’dı.

 Nisan ayına geldiğimizde, Zeynep kamil hastahanesinden taburcu edilmiş, Cerrah paşa Hastahanesinde Ord.Prof. Dr. Fahri Arel’in hastahanenin dördüncü katındaki özel bölümüne yatırılmıştım. Bu sefer Annem yanımda refakatçi olarak kalıyordu. Ve ben yine hastahanenin altını üstüne getiriyordum. Bütün hemşireler, Hasta bakıcılar, hatta doktorlar bile yaptığım haylazlıklara kızmıyorlardı. Yangın ihbarı yaparak İtfaiye‘yi hastahaneye getirdiğimde bile kızmamışlardı.

Babam her zaman olduğu gibi her sabah geliyor, akşam olduğunda Adaya dönüyordu. Geç kaldığı günler de küseceğimi bidiğinden aksatmadan her gün geliyordu. Babam önemli bir ameliyat olmam gerektiğini dili döndüğünce anlatmaya çalışıyordu. Ameliyatın ne olduğunu bilmiyordum ama damardan iğne, işte beni en çok korkutan olaydı. Yaptığım hiç bir şeye kızmamalarını, neden azarlamadıklarını, yıllar sonra anladım. İlk ameliyatımda sağ kalma şansımın %10 bile olmadığı söylenmiş aileme. Kim bilir Babam, Annem ve hatta beni tüm sevenlerin duygularını bu gün anlayabiliyorum. Ameliyat ve sonrasını ancak Babamın, Annemin, Ablamın anlattıklarından yazabilirim. On dört saat süren bir ameliyatın sonunda, Sağ akciğerimde köpek salyasından oluşan portakal büyüklüğündeki bir kisti, patlamasına meydan vermeden çıkartabilmişler. Ameliyat sonrası iki gün uyutmuşlar beni. Kendime geldiğimde kollarımda iğneler, belimden aşağı doğru iltahapın akması için, takılı plastik bir torba. Annem, Babam başımda. On gün pek yataktan kalkmadan yattım. On günün sonunda diren dedikleri plastik torbanın çıkarılışındaki acı daha hala aklımdadır.

Ameliyat sonrası bir ay daha hastahanede kaldık eskisi gibi rahat hareket edemiyordum. Dikişlerimin alınması sonrasında, taburcu edilmem Temmuz sonunu bulmuştu. Büyük ada’da yaz mevsimi olmasına rağmen, denize girmem, arkadaşlarımla oynamam yasaktı. İlk bir ay gün, aşırı  2 ay, hafta’da bir  Babam ile hastahaneye, kontrola gidiyordum. 

Ekim ayının sonunda, sol akciğerimdeki mandalina büyüklüğündeki, bir kistin daha alınacağını söylediler. İkinci ameliyatımın pek riskli olmaması sebebi ile Ameliyattan iki hafta önce Hastahaneye yattım. Haylazlık yapmıyor, koşamıyor, Hoplayamıyordum. Ameliyata giderken bile sesimi çıkartmadan, ağlamadan, damardan yapılacak iğneye izin vermem, Ailemi daha fazla üzmüştür sanırım. İkinci ameliyatımdan sonraki hastahane günlerim, ilk ameliyarımdakinden farklı değildi. Hastahaneden taburcu olduğumda, Aralık ayı ve ben, yeni bir yıla evimde girecektim.

Şubat tatilinden bir yıl sonra, tekrar okula gidebilmiştim. Düzeltme  devamsızlıktan sınıfta kalmışım Nur baysal öyle diyor. bir yıl boyunca her hafta hastahaneye Kontrola gitme zorunluluğum, derslerden geri kalmış olmam, o yıl sınıfta kalmama sebep olmuştu. Tam tamına beş yıl daha düzenli bir şekilde, kontrollere gitmiştim.

O yıllarda çok zor bir ameliyatı gerçekleştiren ve Tıp tarihinde ilk defa kaburga kemiği alınmadan Akçiğer ameliyatı geçiren ilk kişi olarak, Sayın Doç. Dr. Adnan Salepçioğlu’nun Profösörlük tezini yazdığı kitabına konu olmuştum. Ord.Prof. Fahri Arel, Prof. Tarık Minkarı, ve Doç. Adnan Salepçioğlu, işte hayata dönmemdeki, üç sihirli el. Babam, Annem ve onların fedakarlıklarını nasıl unutabilirim. Benim Babam tüm hayatı boyunca, bir kere bile bir tokatını yemediğim, kötü bir sözünü duymadığım, canım Babam. Nurlar içinde yat. Mekanın cennet olsun. 

Babamın vefatından sonra, özel evraklarını karıştırırken, ameliyatımla ilgili makbuzlara rastladım. Alt alta yazdım topladım. 1959 yılı Şubat ayından Aralık ayına kadar, tüm Hastahane masrafları Ameliyat ücretleri 222 bin lira tutuyordu. Bu bir servet’di ve bir günden, bir güne babamın ağzından, bu konu ile ilgili bir tek kelime duymadım. % 10 luk bile bir yaşam şansı verilmeyen, oğlunu kurtarabilmek adına, servetini harcamıştı. 1968 yılında Büyük ada’dan Üsküdara taşınmamızdan dolayı kızardım Babama. Paytonları, Atları, Evini, arsalarını neden sattığını anlamadan, gönül koyardım. Ölümünden sonra bile bana, bir Babanın nasıl olması gerektiğinin dersini veren, Babamı her zaman olduğu gibi bu Babalar gününde rahmetle anıyorum. Nurlar içinde uyu Babacığım. Bana bir Baba nasıl olunur‘un tüm derslerini verdiğin için, benden ümidini kesmediğin için, sonsuz teşekkür ediyor Rahmetle minnet le yad ediyorum. Görüşmek üzere derken, şu yeni icat Babalar günün kutlu olsun‘u araya sıkıştırdım. İster kabul et ister bir kenara koy dursun belki lazım olur.

Mehmet Tevfäk Özkartal