Hayatın getirdikleri

Her şeye rağmen imkansız olduğunu bildiğim bir aşk vardı gönlüme düşen. İmkansız olmasına rağmen mükemmeldi. Birbirimizden asla vaz geçemiyorduk. Aslında bu sadece benim duygularımdı diyebilirim belkide. O kendini ilişkimizin aşka dönüşmemesi gerektiğine inandırdığından kontrollü davranışlarından vazgeçemiyordu. Benimle birlikteyken çok eğlendiğini, mutlu olduğunu, söylerdi. Belkide henüz duygularının farkında bile değildi. Dostluk üzerine kurulmuş bir ilişkinin sonunda belkide saygı, sevgi bağı oluşmuştu aramızda. Bir yandan duygularıma karşılık verememenin sıkıntısı diğer yanda iyi bir dostunu kaybetme korkusu. Bu ikilemde sıkışmış ve nasıl davranacağı konusunda bir türlü karar veremiyordu. Bense o pes edinceye kadar, onca yaşanmışlığın ardından kimin yazdığını bile bilmediğim Su ile Ateşin hikayesini düşünüyordum.

Ateş bir gün suyu görmüş, yüce dağların ardında; sevdalanmış onun deli dalgalarına. Hırçın kayalara vuruşuna, yüreğindeki duruluğa demiş ki suya, gel sevdalım ol. Hayatıma anlam veren mucizem ol. Su dayanamamış ateşin gözlerindeki sıcaklığa al demiş yüreğim sana armağan. Sarılmış ateşle su birbirine sıkıca kopmazcasına. Zamanla su buhar olmaya ateş kül olmaya başlamış. Ya kendisi yok olacakmış ya aşkı.

Baştan alınlarına yazılmış olan kaderi, yüreğindeki kederide alıp gitmiş uzak diyarlara su. Ateş kızmış yakmış ormanları aramış. Suyu, diyarlar, günler geceler boyu. Bir gün suya varmış, yola bakmış o duru gözlerine suyun, biraz kırgın bir az hırçın ve o an anlamış; aşkın bazen gitmek olduğunu. Ama gitmenin yitirmek olmadığını. Ateş durmuş susmuş. Sönmüş aşkıyla işte o zamandan beridir ki ateş sudan su ateşten kaçar olmuş. Ateşin yüreğini sadece su suyun yüreğini’de ateş alır olmuş.

Bu mesajla her şey bitti benim ona dair inancım vardı zannediyordum ki biz her şeyi aşarız. Fakat olmadı her şeye rağmen hala “kalbimdeki en özel insan” bir araya gelememiş  olsak bile ben hep varım. Var oldukça inan bana seni yakacağım. Belki yarın belki yarından’da yakın. Kim bilir belki bir başka boyut’da erenlerin sağı solu pek bilmez derler.

Mehmet Tevfik Özkartal