Yanlızlığın bittiği yer…

Yanlızlığı hissetmek kendi içinde o kadar zor ve bir o kadar acıdır. Her an hüznü çağırır. Anlamaz kimse seni. Yanzlığına ortak olamaması kimselerin, anlamasını istediğin, beklediğin de anlamaz seni. Bırak anlamaya çalışmasını ilk tepki gösteren, ilk seni umursamayan da odur. Seni daha da yanlızlaştıran, beklentilerindir belkide. Oysa her şey ne güzel başlamıştı hayatında. Ne kadar güzeldi her şey. Hayatı yaşamak mutluluğun doruğunda. Neden, bukadar zamansız böyle oldu? Tanrının kıskançlığımıydı? hani derler ya bir insan bir diğerini Tanrı gibi sevmemeli diye. Kadere boyun eğmelisin Tanrının kararları sorgulanamaz. Senin canından öte sevdiğini Tanrı sana uygun görmemiş bir kere. Aslında şimdilerde canını sıkan, ümit ettiğin, hayal ettiğin bir şeylerin anlaşılamaması. Öl sende, öl o zaman . Düşünme, direnme, değiştirmeye çalışma kendini. Kabullen ve öl. Bir kere daha kızdırmak istiyorsan Tanrıyı. Teslim et emanetini.

Çok uzun bir süre böyle yaşadın. Belkide çok uzun zamandan beri değiştirmeye çalıştığın yaşamın’mı? yoksa değişmesi gereken sen miydin? Her ikisini de yapamıyorsun. Ne yaşamını değiştirebiliyorsun korkularından ne de kendini. Hayal kırıklıkların param parça her biri bir yerde yapıştıramıyorsun bir türlü.

Oysa ki ne güzel olurdu. Nasıl isterdin yalnız olmamayı seçtiklerinin seni taa içine alıpta sırtlarını dönüp gitmemelerini. Tükenmişliğinin, teslimiyetinin sonucumudur bütün bu olanlar. Sen de bilemiyorsun. Sadece belki bir gün düzelir diye bekliyorsun. Ya düzelmezse? Böyle bir olasılığı düşünmek istemiyorsun bile. Kendine rağmen, yalnızlığına rağmen ümit ediyorsun. O günü göremeden gidersen gözün arkada mı gitmiş olurdun acaba? Bir şans daha istersen Tanrıdan olmazmı? Değiştirmek istediğin yaşamında tut aşkın elinden. Yanlızlığın esaretinden kurtar kendini. Kalbini aç, Kaderin kederi yaşamak, yanlızlık olmasın bırak at beyninden deli düşümceleri.  Değişsin artık şu fotograf kareleri beyninde. Sen karar verdiğinde bekliyor olacağım yanlızlığın bittiği yerde. Kurtulursam ceza evimden kalemin olacağım yeni bir öyküde.

Her neyse işte…

 Güvenmeyi öğrenmelisin

Gittiğinden beri, burada her şey yolunda işte…

Hava soğuk, yağmur yağıyor bazen sokaklara,

Üşüyor ayaklarım, yorgun yanlızlığım içimde.

Sesizce süzülen damlalar düşüyor kucağıma.

Zamanın ardından soruyorsan, herkes yaşıyor.

Bana biçilen kader ve kederimde kendi halinde.

Şairler şiirler yazıyor yanlızlığımın tükenmişliğine.

Çocuklar aklımı alıyor aklıma geldikçe neden ben.

Sevdiğin ezgiler geldikçe aklıma yine sızıyor kalbim.

Cama vuran yağmur damlaları ile ortak ve aheste.

Yine o bildiğin söylediğin şarkı var dudaklarımda.

Böyle işte hayat böyle geçiyor gidişinin ardından.

Geceler daha bir karanlık ve daha uzun yalnızlıklar.

Sönmüş artık yıldızların pırıltıları, hoş kayanda yok.

Yorgun düşmüş kalbim dilek tutamaz olmuş.

Sevda rüzgarları esiyor, boynu bükük yaslı bulutlar.

Gittiğinden beri sen benden zaman durdu yokluğunda.

Ne acım alıp başını gidebildi, ne de yeşerebildi gönlüm.

Anladım cezamı Tanrı istemedi seni tanrı gibi sevmemi.

Yanlızlık Tanrıya aitse hayallerimi gömmeliyim artık.

Bu bedendeki emanet canı kedere boğmadan yeniden.

Kadere karşı gelmeden, yaşama sıkıca tutunmalıyım.

Belki hayat yeniden başlamalı sevgimin tükenmişliğinde.

Kalbimi açmalıyım yeniden öğrenmeliyim güvenmeyi,

Sen olmadan yeni hayatımın garip yaşam mücadelesinde.

 

Mehmet Tevfik Özkartal